De woonkamer

Scarlett liep de woonkamer binnen en liet zich in een stoel neervallen. Haar blik was direct op het televisiescherm gericht. 'Hé tof! Mario Karts, right?' Dat speelde ze zelf ook altijd met haar broer. Hij won weliswaar altijd, maar dat was omdat hij er gewoon heel goed in was. 'Mag ik zo ook eens spelen?' vroeg ze aan degenen die nu met de controllers in hun handen zaten. Ze had het al eeuwen niet meer gespeeld. Haar broer en zij waren allebei het huis uit, dus ze zagen elkaar bijna niet meer, en haar vriendinnen vonden het allemaal maar niks.

"Ja, we spelen Mario Karts. Ja, je mag zo wel in plaats van mij," zei ze, waarna ze een scherpe bocht maakte met haar controller. Ze giechelde bij het horen van Sam's klaagzang. Awh, hij kon niet tegen zijn verliefd! Dat was echt.. schattig. Sowieso was Sam schattig. Beetje gay misschien. Bij die gedachte werd Kiki alleen nog maar vrolijker. Ze kon Vinny gewoon vertellen dat Sam gay was, en dan was er helemaal niets aan de hand!

Kwam er nu nóg iemand bij!? Jeetje, wat had iedereen toch? Normaal gesproken kwam er nooit iemand kijken als hij aan het winnen was - iets wat ook zeeeer zelden gebeurde - en nu waren er opeens al twee bezoekers?! En hij verloor ook nog eens van een meisje! Van een meisje!!! Kon het nog erger? Uit frustratie begon hij maar vanalles tegen voorbij komende racers te roepen. Ja wat nou, ze bleven hem maar inhalen!? Dat kon helemaal niet, zeker niet op zo'n recht stuk?! Rotspel.

En daar ging Kiki over de finish, als eerste. Zelfvoldaan legde ze de controller op het kastje, en trok ze haar hakken weer aan. "Zo," zei ze, en een glimlach zweemde over haar gezicht. "Die extra bewegingen waren echt nodig!!" zei ze spottend, waarna ze door te grijnzen liet blijken dat ze maar plaagde.

'Tsk!' bracht Sam op een hooghartige manier uit, waarna hij zijn armen over elkaar sloeg. 'Toevallig,' begon hij zijn uitleg, 'heb ik je expres laten winnen. Het zou niet erg aardig zijn geweest om een meisje zomaar te laten verliezen.' Ha, daar had hij zich weer goed uit gered, nu vond de wereld hem geen verliezer maar een heuse gentleman! Sam vond het verschrikkelijk dat hij verloren had, maar als hij dan verloren had kon hij er beter laten lijken alsof het allemaal zo gepland was.

Kiki keek hem even ongelovig aan, en barstte toen in lachen uit. "Vandaar al die frustratie," zei ze schamper. "Maar maakt niet uit hoor, geloof wat je wil, je hebt hoe dan ook van een meisje verloren." Ze glimlachte meelevend en draaide zich toen op. Ze moest de huistelefoon vinden.

'Wat een dankbaarheid,' antwoordde Sam op precies datzelfde hooghartige toontje als hij eerder al gebruikt had. 'Ik wil een ander spel doen. Wie doet er mee? Nu mag iemand anders meedoen hoor,' vervolgde hij, zijn ogen demonstratief gericht op Kiki. Hij ging echt niet nog een keer tegen haar als ze zo deed hoor, wat dacht ze wel!?

'Ik doe wel mee!' zei Scarlett enthousiast. Ze was altijd wel in voor een spelletje. 'Wel spel wil je spelen?' Ze keek de jongen met een vragende blik aan. Ze hoopte dat hij een spel koos waar zij ook goed in was, ze haatte het namelijk om te verliezen. Maarja, ze overleefde het wel.

Sam keek meteen op toen hij opeens een onbekende stem van rechts hoorde komen. Hee! Haar kende hij nog niet! Toch? Of werd hij nu ook al zo vergeetachtig als zijn vader!? 'Oké! Maakt niet uit welk spel, ik vind het toch wel leuk!' verzekerde hij het meisje. 'Kies jij maar een spel.' Ho wacht. 'Maar geen meisjesspel!!' voegde hij er nog snel aan toe, gevolgd door een vluchtige glimlach. Neenee, meisjesspellen moest hij niet hebben.

Scarlett knikte, en direct begon ze door de spelletjes te zoeken. Ze zou ook geen meisjesspel kiezen, want dat vond ze zelf ook niet leuk. Ze was niet zo'n typisch meisje-meisje. Nee, haar kon je beter blij maken met race- of schietspelletjes. Na een tijdje zoeken haalde ze 'Call of Duty: Modern Warfare 2' tussen de spelletjes vandaan en hield deze voor de jongen zijn neus. 'Deze goed?'

Call of duty? Natuurlijk had hij daar al vaker van gehoord, hij had het zelf ooit gespeeld maar om nou te zeggen dat hij het.. leuk vond? Absoluut niet. Integendeel. Hij snapte niet hoe mensen zich konden vermaken met dat spel. Vandaar ook dat hij het nooit speelde.. en dus ook absoluut geen idee had van wat hij precies moest doen. Maar goed, hij had gezegd dat hij met elk niet-meisjesachtig spel akkoord zou gaan dus dat moest dan maar. 'Natuurlijk, alles is goed!' zei Sam maar alsof hij alle verstand had van het spel. 'Leuk zelfs!' Hij moest alleen nog even uitvogelen wat precies de bedoeling was.

Scarlett knikte opnieuw. 'Oké dan!' zei ze, waarna ze het spel opstarten. 'Ken je het? Of moet ik je uitleggen hoe het moet?' Haar stem klonk misschien een beetje spottend, maar zo bedoelde ze het absoluut niet. Ze kwam soms gewoon wat bijdehand over, maar meestal bedoelde ze het goed. Met een ongeduldige blik in haar ogen en de controller in haar handen staarde ze naar het beeldscherm. Waarom duurde dat opstarten altijd zo lang? Wist die televisie dan niet dat ze vreselijk ongeduldig was?

'Nee natuurlijk niet,' antwoordde Sam meteen, misschien iets botter dan hij bedoeld had. Oeps, hij ging zichzelf niet geliefd maken op deze manier. Niet hier, niet bij de kijkers thuis. 'Ik bedoel, ik snap het allemaal al, ik heb dit spel thuis heel vaak gedaan,' verklaarde hij wat zachter. Hij was zoveel meisjes ook helemaal niet gewend! Thuis had hij alleen jongens om zich heen en die konden wel tegen een stootje. Meisjes daarentegen....

'Mooi, dat bespaard mij ook weer moeite,' zei Scarlett glimlachend. 'Ah! Hij is opgestart!' zei ze vrolijk, toen het beeld plotseling in het startscherm veranderde. Normaal speelde ze altijd groupbattles, maar dat kon niet als je met twee personen was, dus selecteerde ze de one-on-one optie.

((Even serieus ik heb nog nooit CAD gedaan dus ik ga gewoon mee in wat jij doet ok HAHAHHA))

Sam fronste even toen het meisje al precies leek te weten wat ze moest doen, maar liet verder niet merken dat hij niks van het spel snapte. Nouja, dat probeerde hij tenminste. 'Ik moet wel even wennen aan deze controller,' loog hij maar, hopend dat dat het wat minder erg zou maken als hij ern iks van bakte. Natuurlijk kon het niet aan de controller liggen maar wie weet geloofden ze hem wel. Het kon toch dat hij thuis een andere controller had?!

((Ik heb het een paar keer tegen mijn vriend gespeeld en heb ook elke keer keihard verloren c: ))

Toen het scherm opnieuw geladen had verscheen er een glimlach rond Scarlett haar lippen. Ze was best goed in dit spel, door de jaren van oefening en ingemaakt te worden door haar broer. Hij was gewoon een stomme gamenerd. 'Best dom dat die ventjes allemaal mannen zijn, alsof vrouwen geen oorlog kunnen voeren,' zei ze demonstratief, met een knikje op het scherm. Et scherm was in twee delen gesplitst. 'Anyway, jouw scherm is het bovenste, mijne het onderste.' Ze had een keer de domme fout gemaakt om op het verkeerde scherm te kijken.

((Kind toch XD))

Wat zei zij nou? Vrouwen die oorlog gingen voeren? Het was hem niet eens opgevallen dat er alleen maar mannen tussen stonden maar goed, vrouwen waren ook absoluut niet geschikt voor oorlog. Maar goed dat Sam dit keer wel zijn mond wist te houden en maar een beetje knikte. 'Oké, laten we beginnen dan!' zei hij, toch een klein beetje zenuwachtig. Als die Kiki maar wegbleef, straks had ze weer stom commentaar pff! Daar had hij geen zin in hoor!

((Ik maak hem wel altijd in met Tekken ;D!))

Scarlett knikte, en begon dus ook. Haar techniek was meestal gewoon in het wild schieten, maar dan wandelde er ook meer mensen rond dan enkel een persoon. Nu liet ze haar poppetje dus zoeken naar dat van hem. 'Hoe heet je eigenlijk?' vroeg ze tussendoor.

((Goedzo!!))

Sam wist absoluut niet waarmee hij bezig was. Ja, rondlopen. En hij moest schieten, zover was hij ook nog wel. Maar waarop!? Hij zag het poppetje van het meisje naast hem nergens? Hij zag sowieso helemaal niemand?!!? God zie je daar begon het al, hij wist niet eens wat hij moest doen! 'Sam,' antwoordde hij een beetje afwezig op haar vraag, nog steeds proberend uit te vogelen op wie of wat hij schieten moest. 'Jij?'

'Scarlett,' antwoordde ze, zonder haar ogen van het beeldscherm af te halen. Pfff, waar zat hij? Normaal kwam ze om de vijf seconde wel iemand tegen, omdat er dan 10 of meer mensen in het spel zaten. Ze haatte die one-on-one spelletjes, dan moest ze zo zoeken. Een klein glimlachje verscheen rond haar lippen toen ze een poppetje zag langs lopen, en vlug probeerde ze erop te schieten. 'Damn! Ernaast,' zei ze, met een beteuterde blik in haar ogen.

Sam daarentegen had Scarlett niet gezien en schrok zich dood door de geluidseffecten opeens. Hij herstelde zich al snel en richtte zich maar op een nieuwe tactiek: verstoppen! Ervoor zorgen dat hij niet gezien werd! En ondertussen deed hij gewoon net alsof hij Scarlett aan het zoeken was. Ha, perfect. 'Ik kan je nergens vinden hoor?!' stond hij zijn acteerkunstje met woorden bij. Niemand die zou merken dat hij acteerde!

Scarlett lachte. 'Ik vind je wel! Ik ken die velden als mijn broekzak.' Met een zoekende blik in haar ogen liet ze het poppetje door het scherm wandelen. Ze wierp een vlugge blik op het scherm van Sam, om te zien waar hij was, en glimlachte toen ze die plek herkende. Vlug liet ze haar poppetje erheen wandelen, terwijl ze zich ergerde aan het slome looptempo van die dingen.

'Oh... oké! Mooizo!' bracht Sam een beetje paniekerig uit. Dat was dus even niet zijn bedoeling. Hoe vaak had Scarlett dit wel niet gespeeld?! Snel verliet hij de plek, hopelijk in de goede richting. Hij wilde ABSOLUUT niet dat Scarlett won. Zeker niet met zo'n spel!!! Misschien als hij llang genoeg doorging dat Avanti of desnoods Kiki begon te zeuren omdat ze wilde! Dan had hij een goed excuus om op te geven!!

((ik ga eventjes leraahhh tot straks!))

'Pffff, gaat ie vluchten!' zei Scarlett toen ze Sam zijn poppetje zijn plek zag verlaten. En ze was er bijna! Maar ze moest winnen, ze zou ook winnen! Ze kon vreselijk slecht tegen haar verlies, dus verliezen zou ze zeker niet, zelfs al duurde het de hele dag. Oké, een match duurde maar 15 minuten, maar toch.

'Ik vlucht niet, ik zoek jou!' verdedigde Sam zichzelf snel. Hijzelf had pas net ontdekt dat er een bepaalde tijd aan een ronde vastzat en dat die voor deze ronde al op 8 minuten stond. Als hij dit nog 7 minuten volhield, zou de match dan vanzelf stoppen? Vast wel toch? Oké daar ging hij voor!! Nog eventjes volhouden en hij was in ieder gev al niet verloren.